วิหกฟ้ากับผืนพสุธา

แงซายทรุดตัวลงนั่งเอนหลังพิงโขดหิน พลางแหงนหน้าขึ้นไปดูดวงจันทร์ อันเป็นที่มาของสำเนียงเจื้อยแจ้วไพเราะ และเงาเลื่อนลอยผ่านเป็นทิวเหล่านั้น

“นกฟ้ากำลังร้องเพลง เล่นแสงเดือน”

เสียงกังวานแจ่มใสดังออกมาจากร่างนั้น

“แล้วยังไง?”

เขาโพล่งออกมาอย่างหงุดหงิด

“คนเห็นมันแต่เงา คนได้ยินมันแต่เสียง ไม่มีใครรู้แหล่งที่อยู่ ไม่มีใครได้สัมผัสแม้แต่ขนหาง แต่คงมีสักโอกาสหนึ่งที่วิหคฟ้าผละแดนสวรรค์ลงมาเกลือกเล่นธุลีดิน วันนั้นย่อมเป็นวันปีติโสมนัสของพสุธา”

เพชรพระอุมา หน้า 1619 (ไพรมหากาฬเล่ม 4)
แงซายพูดกับรพินทร์

แล้วเมื่อไหร่กัน ที่วิหคฟ้าจะผละจากแดนสวรรค์ ลงมาเกลือกเล่นกับธุลีดิน