ครั้งหนึ่ง เคยบอกกับเพื่อนไว้ เรื่องการทิ้งขยะไม่เป็นที่
เรื่องเกิดขึ้นว่า เพื่อนผมมันทิ้งเศษกระดาษ (กระดาษสมุด) แผ่นนึงลงที่ใต้ต้นไม้
ก็เลยจัดไป
เฮ้ย มึงรู้เปล่า ไอ้กระดาษที่มึงทิ้งอ่ะ มันไม่ได้ย่อยไปเฉยๆแบบเมื่อก่อนนะ กระดาษตอนนี้อ่ะ ในขั้นตอนเปเปอไรเซชั่น จะมีการเติมสารไฮเปอร์โพลิเมอร์เข้าไป เพื่อให้กระดาษคงทนขึ้น แล้วทีนี้ บริษัทมันต้องการลดต้นทุน มันเลยผสมสารโมโนคาร์บอนซัลเฟอร์ไดออกไซด์เข้าไป ให้เยื่อกระดาษมันขยายตัว กระดาษแผ่นนึงมันจะได้ใช้เยื่อกระดาษน้อยกว่าปกติ
แล้วทีนี้ ไอ้สารโมโนคาร์บอนซัลเฟอร์ไดออกไซด์เนี่ย เวลามันโดนน้ำฝน ซึ่งฝนแถวลาดกระบังเนี่ย มันจะมีสารซัลเฟอร์คลอไรด์ผสมอยู่ มันมาจากควันเสียจากโรงงาน แล้วพอไอ้ซัลเฟอร์คลอไรด์ มันโดนน้ำ แล้วมาเจอกับโมโนคาร์บอนซัลเฟอร์ไดออกไซด์ มันจะเกิดปฏิกิริยาออกซิเดชั่น เกิดเป็นสารคาร์บอนทูซัลเฟอร์ออกคลอไรด์ขึ้น ที่จริงมันเกิดปริมาณน้อยๆมันไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าเกิดมากๆอ่ะ มันจะไปทำปฏิกิริยากับออกซิเจนในอากาศ
มันมีสองอย่าง คือทำลายพันธะออกซิไรด์ ทำให้ก๊าซออกซิเจนแตกออกเป็นสองโมเลกุล กับรวมออกซิเจนสองโมเลกุล เข้ากับอีกหนึ่งโมเลกุลที่แตกออก ทำให้เกิดก๊าซโอโซนขึ้น ซึ่งไอ้ก๊าซโอโซน มีมากๆจะเป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิตด้วย
แถมว่าถ้าคาร์บอนทูซัลเฟอร์ออกคลอไรด์ มันไปเจอกับแคลเซียมไดออกไซด์ มันจะเกิดเป็นก๊าซคาร์บอนแคลเซียมซัลฟิวริก ถ้ามันมีน้อย ก็ไม่เป็นไรนะ แต่ถ้ามีมากเนี่ย มันจะส่งผลแบบเดียวกับคาร์บอนมอนอกไซด์ แต่ร้ายแรงกว่า คือนอกจากมันจะไปแทนที่ออกซิเจนในฮีโมโกบิลแล้ว มันยังทำให้ร่างกายปฏิเสธออกซิเจนด้วย
แล้วที่กุอ่านมาอ่ะ ตอนนี้คาร์บอนแคลเซียมซัลฟิวริก มันเพิ่มจากสามปีก่อนมาสองเท่าแล้วนะเว้ย จาก 0.7% เป็น 1.4% ถ้ามันเพิ่มถึง 5% อ่ะ อันตรายแน่ๆ
แล้วเพื่อนผมมันก็เชื่อ…
กะว่าครั้งต่อไป จะไปเล่นกับเรื่องพลาสติก ฮ่าๆ
เป็นเหตุผลวิบัติโดยการทำให้เลวร้ายยิ่งขึ้น