วิหกฟ้ากับผืนพสุธา
แงซายทรุดตัวลงนั่งเอนหลังพิงโขดหิน พลางแหงนหน้าขึ้นไปดูดวงจันทร์ อันเป็นที่มาของสำเนียงเจื้อยแจ้วไพเราะ และเงาเลื่อนลอยผ่านเป็นทิวเหล่านั้น
“นกฟ้ากำลังร้องเพลง เล่นแสงเดือน”
เสียงกังวานแจ่มใสดังออกมาจากร่างนั้น
“แล้วยังไง?”
เขาโพล่งออกมาอย่างหงุดหงิด
“คนเห็นมันแต่เงา คนได้ยินมันแต่เสียง ไม่มีใครรู้แหล่งที่อยู่ ไม่มีใครได้สัมผัสแม้แต่ขนหาง แต่คงมีสักโอกาสหนึ่งที่วิหคฟ้าผละแดนสวรรค์ลงมาเกลือกเล่นธุลีดิน วันนั้นย่อมเป็นวันปีติโสมนัสของพสุธา”
เพชรพระอุมา หน้า 1619 (ไพรมหากาฬเล่ม 4)
แงซายพูดกับรพินทร์
แล้วเมื่อไหร่กัน ที่วิหคฟ้าจะผละจากแดนสวรรค์ ลงมาเกลือกเล่นกับธุลีดิน
ธุลีดินโดนสงป้าฆ่าตายไปแล้วครับ …
อ่าว คนละเรื่องเหรอเนี่ย ;p
อ่านกะเค้าด้วยหรๅครับพี่อาร์ม?
อ่าน ถึงขั้นติดเลยล่ะ